Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Πόσοι Νοέμβρηδες...

Από παιδί θυμάμαι τη μέρα του Πολυτεχνείου να έχει ιδιαίτερη επιρροή πάνω μου. Θυμάμαι τον πατέρα μου που με έπαιρνε στην πορεία, είχε ζήσει από κοντά τα γεγονότα, θυμάμαι τους θεατρινισμούς στο σχολείο, θυμάμαι πως ήταν όμως από τα γεγονότα που με άγγιζαν πιο πολύ, ίσως γιατί ήταν πιο κοντινό και χειροπιαστό από τις υπόλοιπες γιορτές που οργάνωναν τα σχολεία. Επίσης θυμάμαι που πάντα είχαμε δυο πορείες , πάντα έπρεπε να είμαστε εμείς και οι άλλοι, στη χαρά , στη λύπη, στην απογοήτευση, στο θυμό και στην ευτυχία.
Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα.
Θυμάμαι με φρίκη κάθε απόγευμα προς βράδυ της 17ης Νοέμβρη που από την τηλεόραση έβλεπα να καίγεται το πολυτεχνείο. Η βιβλιοθήκη, τα κτήρια. Νεαροί με κουκούλες να πετάνε μολότωφ. Και ένιωθα την καρδιά μου να σφίγγεται από αυτή τη μαυρίλα.
Θυμάμαι την πρώτη μου πορεία στην Αθήνα για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Πείτε με γραφική, δε με νοιάζει. Οι γνωστοί μου πήγαν για καφέ στο Κολωνάκι κι εγώ πήγα στην πορεία. Απλά έκανα διαφορετική διαχείριση του χρόνου μου.
Θυμάμαι πριν από έξι χρόνια που πηγα στο πολυτεχνείο την τετράχρονη βαφτιστήρα μου, και με ρώταγε πού είναι η πόρτα και αν θα δούμε τάνκερ (οκ, είχε μια σύγχιση με το τανκ και το τάνκερ :Ρ) και πριν από ένα χρόνο που πήγα με τον πατέρα μου και είδαμε την έκθεση.
Μαζί με αυτή είδαμε και πολλά άλλα, άσχημα ή ευχάριστα.
Αυτό που έγινε τότε ήταν θαρραλέο. Αρκετά όμως το λεηλάτησαν και το καπηλεύτηκαν. Αρκετοί το εξαργύρωσαν με το παραπάνω. Δε λέω, όπου παρεμβάλλεται ο ανθρώπινος παράγοντας υπάρχει μεγάλο ποσοστό λάθους. Και κάθε χρόνο, λέμε τα ίδια. Κάθε χρόνο λέμε για τότε. Τσακωνόμαστε, φωνάζουμε.
Πάλι χωριστά. Πάλι κάποιοι είναι πίσω από τα κάγκελα και κάποιοι είναι στο δρόμο.

Λες και δεν ανησυχούμε όλοι
Λες και δεν φοβόμαστε όλοι
Λες και δεν είμαστε το ίδιο, δε βράζουμε στο ίδιο καζάνι.
Η πόρτα έπεσε, μα εμείς δε σταματάμε να σηκώνουμε εμπόδια.
Ευχόμαστε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, να μην έχει ούτε αυτός.

Δεν ξέρω αν το Πολυτεχνείο πέθανε ή αν ζει. Ξέρω ότι πέρασε. Και ότι είναι καιρός να το αφήσουμε να ησυχάσει. Να το τιμήσουμε, μα να μη μείνουμε εκεί.
Είναι καιρός να διαλέξουμε το δικό μας αγώνα. Και αυτή τη φορά όλοι μαζί.
Στις δυσκολίες και τα στριμώγματα δε χωράει εγωϊσμός, πράσινο, μπλε, κόκκινο κλπ.
Πέρασαν και οι εκλογές και η αποχή έβγαλε πρώτο κόμμα.
Η "γενιά του πολυτεχνείου" έλαμψε και έσβησε, δίνοντας τόπο στη "γενιά των 700 -αν είσαι τυχερός- ευρώ".

Αντίο μεταπολίτευση...

(ΥΓ: επαναλαμβάνομαι επικίνδυνα... http://ssunnefoula.blogspot.com/2008/11/blog-post.html)

4 σχόλια:

Σκορπινα είπε...

Ακριβώς αυτό λέω και εγώ! Ας σταθούμε στα πόδια μας, και ας πάρουμε το μέλλον στα δικά μας χέρια. Η γενιά της μεταπολίτευσης πέρασε, καιρός είναι τώρα να κάτσουν σπίτι τους.ό,τι είχαν να δώσουςν(και να πάρουν, κυρίως)το έδωσαν και το πήραν. Οι εκλογές που πέρασαν είχαν σαφέστατα ένα μόνο μήνυμα. Απογοήτευση από τη μεγαλύτερη μερίδα (και δυστυχώς η ευτυχώς τη νεότερη μερίδα) του πληθισμού.

Πρέπει να δράσουμε ΜΟΝΟΙ μας...

Χαιρετώ και συμφωνώ!:)

Αιθέρια είπε...

Δεν έχω να γραψω πολλά γιατί προσυπογράφω όσα έγραψες!
Τα φιλιά μου!

Mariarosa mariarosalibra είπε...

Γειά σου συννεφο΄θλα πόσο δίκιο έχεις για όλα αυτά ! Εγώ αν και πάντοτε συγκινούμαι με τη θύμιση του πολυτεχνείου δεν έκανα ανάρτηση προτίμησα να βάλω ανάρτηση τους αρ.λογαριαμών της Μαρίας που κινδυνεύει και θέλει έμπρακτα τη βοηθειά μας ! Πριτίμησα επίσης εκείνη τη μέρα να πάω στην τράπεζα Κύπρου να βάλω κάποια χρήματα για κείνη ! Την μικρή μας blogger ! Από κείνη τη μέρα όλους εσάς που τη βοηθάτε αποφάσισα να σας κάνω φίλους μου Bloggers !Νάστε όλοι καλά εύχομαι μα πάνω απ΄όλα καλή επιτυχία στη σωτηρία της Μαρίας νάχουμε !

Ανώνυμος είπε...

Όπως το είπες: Εξαργυρώθηκε και μαλιστα πολυ ακριβα!

Πρεπει, οφείλουμε, είναι ανάγκη να πάμε παρακατω

καλημερα