Σάββατο, 10 Ιουλίου

Ανοιχτό βιβλίο
ανοιχτές σημειώσεις
ανοιχτή κασετίνα
ανοιχτός υπολογιστής
ανοιχτή μπαλκονόπορτα.
Σελίδες 300 και διάθεση μηδέν.
Το αεράκι φέρνει τους ήχους μιας μελόντικας
και ενός πιάνου.
Προσπαθούν να παίξουν Μπαχ,
το κομμάτι που μάθαινα κι εγώ πριν χρόνια
στο δημοτικό ακόμα.
Που και που τα αυτοκίνητα κορνάρουν
οι οδηγοί πάντα βιάζονται.
Οι αλλοδαποί στη δίπλα πολυκατοικία σταμάτησαν
τις φωνές και τα έθνικ τραγούδια στη διαπασών.
Δύο άνθρωποι τσακώνονται,
δεν καταλαβαίνω τί λένε, ξένη γλώσσα βλέπετε
μα από την ένταση καταλαβαίνω ότι είναι θυμωμένοι.
Ο άντρας φεύγει, η γυναίκα κάθεται στο παγκάκι κλαίγοντας και μουρμουρίζει.
Ένα πουλί κελαηδάει, θυμάμαι ένα παιδικό ποίημα
με τίτλο "πειρασμός"
και ένα παιδί που διαβάζει και θέλει να βγει έξω να παίξει
(μα αφού πρόκειται για διδακτικό ποίημα, το παιδί πρώτα διαβάζει
και μετά απολαμβάνει το παιχνίδι).
Με μένα τελικά όλα στο διάβασμα καταλήγουν.
Όχι πως δε μου αρέσει....
Είναι που ξέρω ότι ο κόπος μου δεν εκτιμάται.

Μα έννοια σας, και αν όλα πάνε καλά
Σε 3 μέρες τέτοια ώρα δε θα σας έχω ανάγκη
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!
Και θα διαβάζω ό,τι θέλω και όχι ό,τι εσείς θέλετε επειδή το έχετε κάνει άρθρο ή βιβλίο.

Και.... (απομακρύνετε ξυραφάκια!!!!) είπα να βάλω τραγουδάκι. Και μπαίνω στο σωλήνα μου και λέω ας δω τι μου προτείνει... Βουαλά!





Και βουαλά τα στιχάκια

Ελλάδα Ελλάδα

Στίχοι: Γκάτσος Νίκος
Μουσική: Μούτσης Δήμος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Πού πήγαν οι ώρες, πού πήγαν οι μέρες, πού πήγαν τα χρόνια,
φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου, βρωμιά στην Ομόνοια,
ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ, Ρενώ και Τογιότα,
σε λίγο νυχτώνει, στους άχαρους δρόμους θ' ανάψουνε τα φώτα
κι ανθρώποι μονάχοι στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα.

Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.

Πού πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι, πού πήγες Ελένη,
κρυφές αμαρτίες της άχαρης μέρας, το φως δεν ξεπλένει,
μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες,
στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σαν στρείδια, σαν βδέλλες,
για ένα τριάρι, για λίγη βενζίνα για μιά φασολάδα.

Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.

Πού πήγες αγάπη, παράδεισε πρώτε, πού πήγες ελπίδα,
περάσαν οι μέρες, περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα
ατρόμητους άνδρες, σοφούς κυβερνήτες, μεγάλους αντάρτες,
να σπάζουν τις πύλες, να ρίχνουν τα τείχη, ν' αλλάζουνε τις στράτες
κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η χώρα λιακάδα.

Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.


24/7 σαλπάρω.....


σας φιλώ!