Το κάτι παραπάνω

Αφετηρία γι' αυτή την ανάρτηση είναι κάτι που είδα σήμερα: ένας γείτονας- σύνοικος πήγε να πετάξει τα σκουπίδια του. Ως εδώ όλα φυσιολογικά. (στο σημείο αυτό να πούμε ότι οι κάδοι που πατούσες το σίδερο και άνοιγε το καπάκι αντικαταστάθηκαν από άλλους που ανοίγουν με το χέρι). Πολλοί συμπολίτες μας λοιπόν , απλώς αφήνουν τη σακούλα έξω ή και πάνω (!!!!!!!) στον κάδο, αν δε βρουν το καπάκι ορθάνοιχτο. Ο κύριος αυτός λοιπόν, όχι μόνο άνοιξε τον κάδο να πετάξει τα σκουπίδια του, αλλά πέταξε μέσα και σακούλες που είχαν αφήσει άλλοι, γύρω και πάνω στον δίπλα κάδο.

Και εδώ κολλάει "το κάτι παραπάνω". Οι συνάνθρωποί μας είναι τόσο αμελείς, που δεν αρκεί πλέον η δική μας σωστή συμπεριφορά (το να ανοίγουμε τον κάδο και να πετάμε τα σκουπίδια μας μέσα), αλλά πρέπει να κάνουμε και κάτι παραπάνω για να μην τρώμε τα σκουπίδια στη μάπα. Και θα μου πείτε (πολύ σωστά) ότι αυτό δεν είναι δική μας δουλειά. το θέμα είναι ότι το αποτέλεσμα όμως έχει αντίκτυπο σε εμάς.

Και συνεχίζω, χωρίς να αναφέρομαι στο πέταγμα των σκουπιδιών:

Ζούμε στην εποχή που θεωρούμε το ελάχιστο αρκετό. Το να είμαστε τυπικοί μας προφυλάσσει από πολλά, πχ στη δουλειά από παρατηρήσεις και στις σχέσεις από το να πληγωθούμε. Το κάτι παραπάνω όμως είναι που κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη. Το γραφείο μου πρέπει για να είναι λειτουργικό να έχει μια μολυβοθήκη. Ένα γλαστράκι είναι το κάτι παραπάνω, που δε χρειάζεται, αλλά το ομορφαίνει. Το να κρατήσω την πόρτα για να περάσει και κάποιος άλλος είναι αυτό που είμαι κοινωνικά "υποχρεωμένη" να κάνω. Αν όμως πω και μια καλημέρα, ίσως να κάνω τον άλλον να χαμογελάσει και αυτό το κάτι παραπάνω θα μου χαρίσει ένα χαμόγελο. Και αν έχω τελειώσει τις δουλειές μου και η συνάδελφός μου πνίγεται, το να της βγάλω μερικές φωτοτυπίες είναι το κάτι παραπάνω που θα τη βοηθήσει να σχολάσει κι εκείνη στην ώρα της.

Ας ζήσουμε "μπόλικα", ας κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε να ομορφύνουμε τη ζωή μας και τη ζωή των γύρω μας. Δεν κάνει κακό.

.