Το κάτι παραπάνω

Αφετηρία γι' αυτή την ανάρτηση είναι κάτι που είδα σήμερα: ένας γείτονας- σύνοικος πήγε να πετάξει τα σκουπίδια του. Ως εδώ όλα φυσιολογικά. (στο σημείο αυτό να πούμε ότι οι κάδοι που πατούσες το σίδερο και άνοιγε το καπάκι αντικαταστάθηκαν από άλλους που ανοίγουν με το χέρι). Πολλοί συμπολίτες μας λοιπόν , απλώς αφήνουν τη σακούλα έξω ή και πάνω (!!!!!!!) στον κάδο, αν δε βρουν το καπάκι ορθάνοιχτο. Ο κύριος αυτός λοιπόν, όχι μόνο άνοιξε τον κάδο να πετάξει τα σκουπίδια του, αλλά πέταξε μέσα και σακούλες που είχαν αφήσει άλλοι, γύρω και πάνω στον δίπλα κάδο.

Και εδώ κολλάει "το κάτι παραπάνω". Οι συνάνθρωποί μας είναι τόσο αμελείς, που δεν αρκεί πλέον η δική μας σωστή συμπεριφορά (το να ανοίγουμε τον κάδο και να πετάμε τα σκουπίδια μας μέσα), αλλά πρέπει να κάνουμε και κάτι παραπάνω για να μην τρώμε τα σκουπίδια στη μάπα. Και θα μου πείτε (πολύ σωστά) ότι αυτό δεν είναι δική μας δουλειά. το θέμα είναι ότι το αποτέλεσμα όμως έχει αντίκτυπο σε εμάς.

Και συνεχίζω, χωρίς να αναφέρομαι στο πέταγμα των σκουπιδιών:

Ζούμε στην εποχή που θεωρούμε το ελάχιστο αρκετό. Το να είμαστε τυπικοί μας προφυλάσσει από πολλά, πχ στη δουλειά από παρατηρήσεις και στις σχέσεις από το να πληγωθούμε. Το κάτι παραπάνω όμως είναι που κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη. Το γραφείο μου πρέπει για να είναι λειτουργικό να έχει μια μολυβοθήκη. Ένα γλαστράκι είναι το κάτι παραπάνω, που δε χρειάζεται, αλλά το ομορφαίνει. Το να κρατήσω την πόρτα για να περάσει και κάποιος άλλος είναι αυτό που είμαι κοινωνικά "υποχρεωμένη" να κάνω. Αν όμως πω και μια καλημέρα, ίσως να κάνω τον άλλον να χαμογελάσει και αυτό το κάτι παραπάνω θα μου χαρίσει ένα χαμόγελο. Και αν έχω τελειώσει τις δουλειές μου και η συνάδελφός μου πνίγεται, το να της βγάλω μερικές φωτοτυπίες είναι το κάτι παραπάνω που θα τη βοηθήσει να σχολάσει κι εκείνη στην ώρα της.

Ας ζήσουμε "μπόλικα", ας κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε να ομορφύνουμε τη ζωή μας και τη ζωή των γύρω μας. Δεν κάνει κακό.

.

Οι επόμενες μέρες

Και ναι! έφτασε και πέρασε η Τρίτη, μια αγχωτική και κουραστική μέρα. Όλα πήγαν καλά και ανακουφισμένη ξεκίνησα την ίδια κι όλας μέρα να κάνω όλα αυτά που είχα στερηθεί τις προηγούμενες.
Την επόμενη δούλευα όμως, οπότε έπεσα νωρίς για ύπνο μιας και ένιωθα κομμάτια. Το κεφάλι που πήγαινε να σπάσει και εγώ πάλευα να εκτοπίσω χρήσιμες και άχρηστες γνώσεις που είχα αποκτήσει κατά τη διάρκεια του διαβάσματος. Ξαπλώνω λοιπόν αναπαυτικά, κουλουριάζομαι στο πάπλωμα σαν spring roll και... περιμένω. Και περιμένω, και περιμένω... και τίποτα!!!!!!
Γεμάτη απόγνωση, σηκώνομαι από το κρεβάτι και συνεχίζω τις δουλειές. Τα βιβλία από δω, οι σημειώσεις από εκεί, δε μπορεί, θα κουραστώ και θα ξεραθώ. Τίποτα... Με τα πολλά κοιμήθηκα στις 4 το πρωί. μέχρι να σηκωθώ να πάω δουλειά την επόμενη μέρα, είδα κι έπαθα!

Φυσικά, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Και εκτός από τη νύστα (σκουντούφλαγα μιλάμε), η (εργάσιμη) μέρα μου πέρασε μια κρύο και μια ζέστη. Χάσαμε μια προθεσμία (συλλογικό λάθος), μας την είπαν για τον τρόπο που φτιάξαμε κάτι δικόγραφα (από παρανόηση) και μου έκανε παρατήρηση ο διευθυντής για το χαρτί που χαλιέται (και δεν έφταιγα εγώ εκείνη τη μέρα). Γύρισα πίσω με τρελά νεύρα και φυσικά αργότερα από την ώρα που σχόλαγα αφού η δουλειά είχε συσσωρευθεί απίστευτα.

Τις επόμενες ημέρες έκανα ό,τι κάνω μετά από κάθε μεγάλη εξεταστική κλπ: εκκαθάριση και τακτοποίηση. Πέρα από αυτό όμως, βγήκα πολύ, είδα κόσμο, γύρισα στα μαγαζιά, πήγα στο παζάρι του βιβλίου, βόλταρα με λεωφορεία για να δω φίλους και όλα αυτά χωρίς να κοιτάζω την ώρα.

Από αύριο τα κεφάλια μέσα και πάλι... Αλλά αυτό το διάλειμμα με έκανε να νιώσω και πάλι άνθρωπος....


ps1: Και ναι! ειμαι δικηγόρος! (ανεπίσημα προς το παρόν)
ps2: Επίτευγμα εξεταστικής: δε συσσωρεύτηκαν βουνά από άπλυτα (πιάτα και ρούχα) και δεν πήρα κιλά (διότι συνήθως το διατροφικό πλάνο της εξεταστικής περιλαμβάνει γλυκά και λιπαρά :Ρ)

Μια νέα αρχή

Οι περισσότεροι από εμάς κάνουν τις αρχές τους την Πρωτοχρονιά. Με λίστες, υποσχέσεις, συζητήσεις. Από μικρή ήμουν ανάποδη. Την αρχή μου την κάνω Σεπτέμβρη, είτε έχω πάει διακοπές είτε όχι. Ισως και να είμαι ακόμα επηρρεασμένη από το σχολείο, δύσκολα φεύγουμε από τη συνήθεια, δε συμφωνείτε;

Και να που έτυχε να συμβεί η "επαγγελματική" μου αρχή (ελπίζω) το χειμώνα, δύο χρόνια μετά από τη μέρα που πήρα το πτυχίο μου! Την Τρίτη το βραδάκι θα έχω αφήσει πίσω μου ακόμα έναν μαραθώνιο εξετάσεων, τις εξετάσεις του δικηγορικού συλλόγου. Και όλοι λένε πως δεν είναι τίποτα, έτσι θα λέω κι εγώ σε μερικούς μήνες, μα όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέει! Η διαδικασία (γραπτά επί δυο μέρες για 5 3ωρα, προφορικά για 2 ωρες μπροστα σε άλλο κόσμο με 5 εξεταστές), καθώς και το φιλότιμο/ ντροπή (μην πω καμιά κοτσάνα), το μέγεθος της ύλης (διαβάζω το ένα, ξεχνάω το άλλο) και τσουπ! το άγχος που έσκασε ξαφνικά.

Μέσα σε όλα αυτά, προσπαθώ να μην σκέφτομαι το μετά. Σε κάθε περίπτωση, επειδή δε μπορώ να σκέφτομαι πάντα αυτά που θέλω, προσπαθώ να παρηγορηθώ(!) ότι από τα βασικά μου μένουν μόνο 2 εξεταστικές, μια εργασία (ζόρικη) και 2 πτυχιακές ως το καλοκαίρι...

Το ξέρω ότι στο επάγγελμά μου θα δίνω κάθε μέρα "εξετάσεις", ποιός άλλωστε δεν το υφίσταται αυτό και μάλιστα σε όλες τις σχέσεις; Αλλά θέλω να ξεμπερδεύω με όλο αυτό, να αρχίσουν να φεύγουν πράγματα από τη λίστα μου.

(και ναι! το σύνδρομο "μια μέρα ακόμα" είναι εδώ!!!!)

και κάτι άσχετο

Κατ' αρχήν καλή χρονιά και χρόνια πολλά! Μακάρι κάθε χρόνο να είμαστε και καλύτερα, με τους στόχους, τον εαυτό μας και τους γύρω μας...


Ξαφνικά όλοι αρχίσαμε μανιωδώς να μαζεύουμε αποδείξεις. Εκεί λοιπόν που προβληματιζόμουν για το αν θα κρατήσω την απόδειξη από τον αχνιστό καπουτσίνο πακέτο που ανυπομονούσα να αρχίσω να πίνω, σκέφτηκα το εξής...

Αν παίρνω (που συνήθως παίρνω) κάθε πρωί που πάω στη δουλειά εναν καπουτσίνο, που τιμάται 2,20 €, τότε δίνω 11€ τη βδομάδα για καφέ, που σημαίνει 44€ το μήνα και 484€ το χρόνο, κατιτίς παραπάνω από τα καθαρά χρήματα που μου δίνουν λόγω άσκησης.
Και συνεπώς (για να δανειστώ τη φρασούλα από μια φίλη), από αύριο θα παίρνω καφέ από το σπίτι... Μπορώ να τα ξοδέψω και σε ρούχα/βιβλία μια χαρά !

(προκειμένου να μη διαβάσω θα λύσω και το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης....)