Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη και καλώς σας βρήκα! έφυγα κι εγώ από τη μεγάλη πόλη σαν καλή κόρη και πήγα να κάνω οικογενειακό Πάσχα στο χωρίο. Δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητας αν κουράστηκα ή αν ξεκουράστηκα, αλλά αφού δε στουκάραμε πουθενά με το λεωφορείο στο πήγαινε, πάλι καλά λέω! Και έχω και μια απορία προς τους απανταχού Λάκωνες: γιατί το λεωφορείο από Σπάρτη κάνει στάση σε ένα παρακμιακό σουβλατζίδικο στον Ισθμό και όχι στο κτελ? Παίρνει μίζα από τις αγορές του κόσμου? Μιλάμε για τελείως ξεκάρφωτο μέρος...

Κάθε χρόνο έλεγα να γράψω για τα ευτράπελα του Πάσχα στο χωριό, αλλά κάθε φορά συγκρατούμαι. Το μόνο που θα αναφέρω είναι ότι έχουμε ΚΑΙ φιλαρμονική μπάντα, η οποία παίζει (?) πένθιμα στον επιτάφιο. Βασικά είναι πολύ μεγάλο κατόρθωμα το ότι μπορούν να περπατάνε και να παίζουν ταυτόχρονα, οπότε για βήμα και στοίχιση δε γίνεται λόγος. Φέτος μάλιστα είχαν βελτιωθεί αισθητά αφού αντί για 6 γκουπ στον χρόνο , ακούγονταν μόνο 3 με 4.

Πάντως, το χωριό έχει βελτιωθεί. Τέλεια ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, ζαχαροπλαστεία, φοροτεχνικά, βιβλιοπωλεία... και ίντερνετ καφέ! με καναπέδες, χαμηλά τραπεζάκια, πάνε τα γεροντάκια και πίνουν το εσπρεσάκι τους. Κάνει και κάτι πολύχρωμα ριφρέσμεντς (μπανάνα βύσσινο) και άλλα κουλά! Μόνο που οι καρέκλες μας σε σχήμα τακούνι πλατφόρμα ήταν λίγο άβολες... (μην τα ρωτάτε.. και ναι, κάτσαμε στη σωστή μεριά).

Είχα πολύ καιρό να πάω στο χωριό (από πέρσυ το πάσχα) και έτσι μου ήρθαν απότομα αλλά και ευχάριστα οι αλλαγές. Το θέμα είναι οι άνθρωποι.... θείοι θειάδες και ξαδέλφια σκάνε από παντού χωρίς προειδοποίηση , σε βουτάνε, σου κουλαίνουν το χέρι από το σφίξιμο και σου λένε:πω πω, πόσο μεγάλωσες!!!. Στο μεταξύ κόσμος έχει παντρευτεί και αναπαραχθεί :Ρ , αλλά εγώ δεν το ξέρω, οπότε σκάνε και κάτι παιδάκια από δω κι από εκει με μαμάδες κάποιες φορές μικρότερες από εμένα (αν και τελευταία έχει σταματήσει αυτό το χόμπυ). Είδα στον επιτάφιο μια θεία μου, με ένα αγόρι και ένα κορίτσι γύρω στα 5. Παναγιά μου!!! σκέφτομαι. πότε έκανε αυτή και κορίτσι???? και μετά σκέφτομαι, δε μπορεί, την έιδα πέρσυ το πάσχα... (για να με καθησυχάσει και η γιαγία μου που με ενημέρωσε πως είναι ανηψιά της).

Πλέον τα περισσότερα νέα πρόσωπα δεν τα ξέρω. Αλλά και πολλές γιαγιάδες δε με θυμούνται. Περπατάω στο δρόμο, και ξεκινάει:
-γειά σας (γιατί στο χωριό σε ό,τι περπατάει λέμε γεια, εκάστοτε και σε ό,τι τσουλάει)
-γειααααααααα ( ώπα! ξύπνησε η γιαγιά !)
μεσολαβεί έντονο κοίταγμα από τη μεριά της, παύση, ανάσα , και:
-τίνος είσαι εσύυυυυυ????


(αθάνατο χωριό!!!)

----------------------------------------------------------------
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,
πρέπει να υψώσουμε δεόντως του ονείρου μας τη σκάλα,
γιατί η ζωή που ζούμε δε χορταίνει με οξυγόνο,
δεν υποκλίνεται στο τίποτα, στο πρέπει και στο μόνο
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία,
πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και θρανία,
γιατί το χέρι μου απόψε ως τα νύχια μου πονάει
και νιώθω την καρδιά μου ν’ αγωνίζεται να πάψει να χτυπάει


Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,
πρέπει να σπάσουμε τον πάγο με τις πρόζες του Κωστάλα,
γιατί η ζωή που ζούμε δε βολεύεται σε θρόνο,
στην αμαρτία υποκλίνεται, ερωτεύεται τον πόνο
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία,
πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και θρανία,
γιατί η νύχτα αυτή με αρνήσεις άλλης τάξεως μ’ έχει ζώσει
και τρέμω μήπως το γατάκι που ταΐζω κάποια μέρα με προδώσει

Κόρε Υδρο, Άλλη μια νύχτα σύγχισης και γέλιου