Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ'το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ'αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ'αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν'ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να'ναι σαν κι εμένα.

Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ
Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ
Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ

Νατάσα Μποφίλιου - Εν λευκω

ακούστε τη στο http://www.myspace.com/natassabofiliou , αξίζει το χρόνο σας!

just thoughts

Να μαι πάλι κι εγώ.. μετά από ταλαιπωρίες, διαβάσματα, διακοπές, ψάχνω πάλι να βρω τους ρυθμούς μου. Κι εγώ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, βγαίνω κάθε μέρα "εκεί έξω" και προσπαθώ να κολυμπήσω πάλι πίσω χωρίς να πνιγώ. Βλέπω διάφορα. Βλέπω αδιαφορία, μίσος, περιφρόνηση, ανταγωνισμό... ακόμα και ως προς τους αγνώστους μας! Και ξέρω πως υπάρχουν εκεί έξω, όμως δε θέλω να μιλήσω γι' αυτά. Θέλω να μιλήσω για τις εξαιρέσεις του κανόνα, που συναντάμε αναπάντεχα στη ζωή μας και που μας κάνουν να σκάσουμε ένα χαμόγελο και να σκεφτούμε πως ίσως κάτι σώθηκε, ίσως δεν είμαστε τόσο μίζεροι τελικά..

και θα ξεκινήσω με την ομάδα των ταξιτζήδων. Τους έχουν σούρει πολλά και όχι άδικα τις περισσότερες φορές. Και εκεί που πας να τους μισήσεις ολοκληρωτικά, τσουπ! έρχονται 2-3 υπέροχοι επαγγελματίες και άνθρωποι, και σου χαλάνε την εικόνα :Ρ
Θυμάμαι έψαχνα πολύ αργά το βράδυ ταξί,κουβαλούσα και έναν υπολογιστή 5-6 κιλά, δεν υπήρχε σχεδόν κανείς στο δρόμο, και ένα ταξί σταμάτησε τελικά να με πάρει. Μου είπε πως είχε ραντεβού και δε μπορούσε να με πάει σπίτι μου, αλλά δε μπορούσε να με αφήσει μόνη μέσα στη νύχτα εκεί. Μου βρήκε κάποιον συνάδελφό του να με πάει σπίτι, και δε δέχθηκε καθόλου χρήματα.

σκηνικό 2ο
Μπαίνω στο ταξί ,βράδυ πάλι, για να πάω σπίτι. Το ταξί πεντακάθαρο, ο οδηγός ευγενέστατος, καλοντυμένος, και το ράδιο να παίζει κλασική μουσική (και γενικά ήρεμη μουσική). Και φυσικά, ούτε ίχνος τσιγάρου (ναι ναι, οι έλληνες είμαστε θεριακλήδες, ρώτα όμως και αυτούς που δεν το αντέχουν το ρημάδι και λειτουργούν σαν ανιχνευτές καπνού!!!).

αυτά για την ώρα...