Εσύ, τί κάνεις;

Κάποτε ήρθανε και πιάσαν τους Εβραίους.
Εσιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Ύστερα πιάσαν τους επαναστάτες,
δεν μίλησα διότι ήμουν φιλήσυχος πολίτης.
Ήρθαν μετά και πιάσαν τους Χριστιανούς.
Πάλι δεν μίλησα,ποιός νοιάζεται για Θρησκείες και άλλα τέτοια!
Στο τέλος ήρθαν και πήρανε κι εμένα.
Εσιώπησα,δεν φώναξα,έσκυψα το κεφάλι.
Δεν ζήτησα βοήθεια,γιατί τότε που ήταν να κραυγάσω,να διαμαρτυρηθώ,να παλέψω,συνέχιζα αδιάφορος τη σκυφτή ζωή μου...

ΜΑΡΤΙΝ ΝΙΜΕΛΕΡ

(για να θυμηθούμε παλιότερή μου ανάρτηση). Με αφορμή τις συγκεντρώσεις στις πλατείες σήμερα, που ευτυχώς εξελίσσονται ομαλά.

Πήγα κι εγώ εκεί, όχι τόσο από περιέργεια, όσο γιατί ένιωθα πως το χρωστούσα στον εαυτό μου. Σαν πολίτη και σαν επιστήμονα. Σιγά το πράγμα θα μου πεις. Κι όμως, το να μαζευτούμε και για τουλάχιστο 4 ώρες (που ήμουν εκεί) να μην πέσει ξύλο, είναι μια πρόοδος. Ίσως, αφού μάθουμε να διαμαρτυρόμαστε να μάθουμε και να συζητάμε.

Το ξέρω πως μπορεί και να μη βγει τίποτα πως ίσως όλα να είναι προκαθορισμένα. Δε θέλω να σκέφτομαι όμως ότι αδιαφόρησα. Ότι κάθησα στον καναπέ μου. Κι ας είχα κι άλλες δουλειές να κάνω, είναι πιο κουραστικό το να ζεις σε μια χώρα που δεν είναι δική σου, που μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι, από το να ξενυχτήσεις δυο ώρες.

Βέβαια υπάρχει και κάτι που με φοβίζει και με προβληματίζει. Όταν απορρίπτεις κάτι, πρέπει να βρεις εναλλακτική λύση. Να προτείνεις, να παλέψεις και να προσπαθήσεις. Κάτι τέτοιο δε διαφαίνεται στον ορίζοντα, οκ, ίσως είναι νωρίς ακόμα. Οι μνήμες όμως από το πολυτεχνείο και τη γενιά του που εξαργύρωσε τη συμμετοχή του στην προσπάθεια να αλλάξει τα πράγματα είναι ακόμα νωπές και η περιφρόνηση προς τα πολιτικά πρόσωπα είναι διάχυτη.
Ποιόν θα εμπιστευτούμε?

Λίγοι πρόχειροι προβληματισμοί, γιατί υπάρχουν πολλοί ακόμα αλλά είναι ώρα για μελέτη!
και μερικές ερασιτεχνικές φωτούλες από τη συγκέντρωση που είχε απ όλα: μανούλες με παιδάκια, ποδηλατάδες, παπούδες, γιαγιάδες, νέους, μεσήλικες... και φυσικά αστυνομία :Ρ

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ

κι αυτό το καλοκαίρι
που έρχεται σιγά σιγά

κι ας άργησε.

Από αύριο πάλι τα κεφάλια μέσα
παίρνουμε φόρα για να βγάλουμε δυο, τρεις δύσκολες εργασιακά εβδομάδες.
Και μετά, ανάσα.
(και πάλι βουτιά, αλλά δεν είναι του παρόντος)

Τριγυρνώ εδώ γύρω, σας διαβάζω, δε γράφω, ίσως γιατί δε θέλω να γράψω για πράγματα που δε θέλω να τα παραδεχτώ στον εαυτό μου. Θα έρθει όμως και αυτή η στιγμή!

Προς το παρόν, χαμογελάτε!

νο τίτλος

Σήμερα ήταν μια κουλή μέρα. Δεν είχε τη χτεσινή χαζοχαρά που βγήκα έξω και με χτύπησε κατακούτελα η άνοιξη, αλλά τη συνηθισμένη νύστα.
Πάω κι εγώ να βγω έξω από το σπίτι, παντού νερά. Έκανα πιρουέτες για να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο ενώ ταυτόχρονα παρακαλούσα να μη φάω καμια τούμπα, δεν είχανε προλάβει και να στεγνώσουνε τα ρούχα, κλάφτα Χαράλαμπε.
Πήρα λοιπόν το μετρό, προσπάθησα να περάσω αξιοπρεπώς την ώρα μου χωρίς να κοιμηθώ, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να αλληθωρίζω ελαφρά προσπαθώντας να μείνω ξύπνια ώσπου βγήκα από το λαγούμι και με χτύπησε ο γεμάτος καυσαέριο αέρας.
Πήρα μηχανικά το διαφημιστικό του κωτσόβολου και το χαρτί για το μεγκάλο φανταστικό μέντιουμ μαρούφ (κάποτε κάναμε συλλογή από τέτοια χαρτάκια, τώρα τα πασάρω σε έναν συνάδελφο), μια μέρα θα σας σκανάρω κάποιο να δειτε κι εσείς τί χάνετε και συνέχισα το περπάτημα για τη δουλειά.
όπου σήμερα ήταν η μέρα που θα διάβαζα και θα δούλευα πολύ πολύ. Γι' αυτό και είχα φορτωθεί με χαρτιά σαν το γάιδαρο. Αν μου πλησίαζες σπίρτο, θα άναβα ακαριαία.
φυσικά δεν έκανα ΤΙ- ΠΟ- ΤΑ, γιατί όλο μου το χρόνο τον έφαγα σε διάφορες εξωτερικές δουλειές.
Πήγα λοιπόν που λέτε για μια δουλειά στο αστυνομικό τμήμα. Περπάτησα κάτω από τον καυτό ήλιο (μαζί με τα 10 κιλά χαρτιά και την καπαρντίνα, διότι αν δεν πας με καπαρντίνα ποιός θα σε πάρει στα σοβαρά?), είχα και μερικές άλλες γκαντεμιές, φτάνω στο τμήμα περιχαρής, όοοοχι μου λένε, έχουμε ένα πτώμα , περάστε αργότερα.
Ωραία μας την έφερε το πτώμα... πάααλι πίσω. Και το μεσημέρι πάλι εκεί. Και πάλι το πτώμα μπροστά μου(καλά όχι κυριολεκτικά). Νεύρα κρόσσια!
Μετά αποφάσισα σαν καλή νονά να πάω στα τζάμπο διότι κατά δήλωση της βαφτιστήρας μου μόνο εκεί έχει μεγάλα τρελομπαλάκια (όποιος δεν ξέρει τι είναι , κόβεται!). Τελικά πήρα 6 κρεμάστρες, ένα σετ από 3 κουτιά, κλάμερ μικρά και μεγάλα που θα με βγάλουν για τα επόμενα 3 χρόνια (γιατί κάθε τόσο περνάω από εκεί και κυρίως για κλάμερ:Ρ) ε και ένα τρελομπαλάκι στη μικρή χαχα!
Και τώρα σας χαιρετώ, πάω να διαπιστώσω αν ήταν όλα όσα έβαλα για πλύσιμο κατάλληλα για το πλυντήριο πιάτων ή θα χρειαστώ νέα προικιά :Ρ

υγ1: ήταν κάτι σήμερα? είδα μπούγια από γιαγιάδες (99% σενιαρισμένες , 1% με ρόμπα- ρόλλει στα μαλλιά και παντόφλες, προς στιγμήν νόμισα πως το είχε σκάσει από το σπίτι) να κουβαλάνε ποτήρια με αγιασμό.

υγ2: δε θέλω χαζές ερωτήσεις!Φυσικά και θα ξανακουβαλήσω μαζί μου τα 10 κιλά χαρτούρα!

υγ3: ταξίδι και αυτό και το επόμενο σκ? τρέμω από χαρά και από φρίκη!

υγ4: βαριά η καλογερική...

υγ5: τώρα κατάλαβα γιατί οι ταξιτζήδες είναι στον κόσμο τους. Έχουν κάψει ΟΛΑ τα εγκεφαλικά τους κύτταρα μιλώντας ασταμάτητα στο κινητό. Ευτυχώς που σου κάνουν την τιμή να ακούσουν που θες να πας...