Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Πόσοι Νοέμβρηδες...

Από παιδί θυμάμαι τη μέρα του Πολυτεχνείου να έχει ιδιαίτερη επιρροή πάνω μου. Θυμάμαι τον πατέρα μου που με έπαιρνε στην πορεία, είχε ζήσει από κοντά τα γεγονότα, θυμάμαι τους θεατρινισμούς στο σχολείο, θυμάμαι πως ήταν όμως από τα γεγονότα που με άγγιζαν πιο πολύ, ίσως γιατί ήταν πιο κοντινό και χειροπιαστό από τις υπόλοιπες γιορτές που οργάνωναν τα σχολεία. Επίσης θυμάμαι που πάντα είχαμε δυο πορείες , πάντα έπρεπε να είμαστε εμείς και οι άλλοι, στη χαρά , στη λύπη, στην απογοήτευση, στο θυμό και στην ευτυχία.
Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα.
Θυμάμαι με φρίκη κάθε απόγευμα προς βράδυ της 17ης Νοέμβρη που από την τηλεόραση έβλεπα να καίγεται το πολυτεχνείο. Η βιβλιοθήκη, τα κτήρια. Νεαροί με κουκούλες να πετάνε μολότωφ. Και ένιωθα την καρδιά μου να σφίγγεται από αυτή τη μαυρίλα.
Θυμάμαι την πρώτη μου πορεία στην Αθήνα για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Πείτε με γραφική, δε με νοιάζει. Οι γνωστοί μου πήγαν για καφέ στο Κολωνάκι κι εγώ πήγα στην πορεία. Απλά έκανα διαφορετική διαχείριση του χρόνου μου.
Θυμάμαι πριν από έξι χρόνια που πηγα στο πολυτεχνείο την τετράχρονη βαφτιστήρα μου, και με ρώταγε πού είναι η πόρτα και αν θα δούμε τάνκερ (οκ, είχε μια σύγχιση με το τανκ και το τάνκερ :Ρ) και πριν από ένα χρόνο που πήγα με τον πατέρα μου και είδαμε την έκθεση.
Μαζί με αυτή είδαμε και πολλά άλλα, άσχημα ή ευχάριστα.
Αυτό που έγινε τότε ήταν θαρραλέο. Αρκετά όμως το λεηλάτησαν και το καπηλεύτηκαν. Αρκετοί το εξαργύρωσαν με το παραπάνω. Δε λέω, όπου παρεμβάλλεται ο ανθρώπινος παράγοντας υπάρχει μεγάλο ποσοστό λάθους. Και κάθε χρόνο, λέμε τα ίδια. Κάθε χρόνο λέμε για τότε. Τσακωνόμαστε, φωνάζουμε.
Πάλι χωριστά. Πάλι κάποιοι είναι πίσω από τα κάγκελα και κάποιοι είναι στο δρόμο.

Λες και δεν ανησυχούμε όλοι
Λες και δεν φοβόμαστε όλοι
Λες και δεν είμαστε το ίδιο, δε βράζουμε στο ίδιο καζάνι.
Η πόρτα έπεσε, μα εμείς δε σταματάμε να σηκώνουμε εμπόδια.
Ευχόμαστε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, να μην έχει ούτε αυτός.

Δεν ξέρω αν το Πολυτεχνείο πέθανε ή αν ζει. Ξέρω ότι πέρασε. Και ότι είναι καιρός να το αφήσουμε να ησυχάσει. Να το τιμήσουμε, μα να μη μείνουμε εκεί.
Είναι καιρός να διαλέξουμε το δικό μας αγώνα. Και αυτή τη φορά όλοι μαζί.
Στις δυσκολίες και τα στριμώγματα δε χωράει εγωϊσμός, πράσινο, μπλε, κόκκινο κλπ.
Πέρασαν και οι εκλογές και η αποχή έβγαλε πρώτο κόμμα.
Η "γενιά του πολυτεχνείου" έλαμψε και έσβησε, δίνοντας τόπο στη "γενιά των 700 -αν είσαι τυχερός- ευρώ".

Αντίο μεταπολίτευση...

(ΥΓ: επαναλαμβάνομαι επικίνδυνα... http://ssunnefoula.blogspot.com/2008/11/blog-post.html)

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Στα γρηγορα!

Μην πάει ο νους σας στο πονηρό!!!
Στα γρήγορα τα νέα μου... γιατί δεν προλαβαίνω ούτε να φτύσω!
Η εργασία δεν έχει τελειώσει ακόμα, στη δουλειά ψάχνω που και που για κουλά θέματα, νομίζω πως η γενική μου τάση να δυσανασχετώ σε συνδιασμό με τις επίμονες ερωτήσεις γονέων και λοιπών γύρω μου σχετικά με το πότε που πως και γιατί δεν έχω τελειώσει την εργασία και άλλα πράγματα θα με κάνει να αρχίσω να τσιρίζω....
(νομίζω πως μόλις έγραψα μια πρόταση που δε βγάζει νόημα)
Οι λάμπες του σπιτιού καίγονται μια προς μια, μετράω τα λεφτά μου φασούλι το φασούλι και έμαθα τυχαία ότι διορίστηκα αναπληρώτρια δικαστική αντιπρόσωπος.
Στην πρώτη κυριακή δε με πήραν και, αν και πολλά τα λεφτά και είναι αμαρτία να τα σνομπάρουμε, το έπαιξα ψύχραιμη και κυρία και ανακουφίστηκα. Το σημερινό ήταν ανέλπιστο τελείως.
Αμέσως, το αποφάσισα, χοροπήδησα, τσίριξα από χαρά (ευτυχώς), σφιχταγκαλιάστηκα με λοιπές συναδέλφους, πήγα άσκοπα στην Ευελπίδων μιας και τα χαρτιά δεν ήταν έτοιμα, ξαναπήγα το βράδυ και έψαχνα φωτοτυπικό... μια ομορφιά!
Χρήματα θα δούμε μεταααα μιας και παρασκευή οι εφορίες στην Ελλάδα δεν πληρώνουν. Γενικά δεν πληρώνουν, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!
Από έξοδα και αποζημίωση υπολόγισα πως τελικά στην τσέπη μου θα μείνει ένα πενηντάρικο. Αλλά καλύτερα να αγχώνομαι/διαβάζω (φυσικά θα κουβαλήσω τη χαρτούρα εκεί που θα περιμένω μήπως με καλέσουν) στο καυσαέριο, καλύτερα στον καθαρό αέρα, ε?


Τα βιαστικά φιλιά μου!

(υγ1: ας θυμηθούμε τα περσινά:
http://ssunnefoula.blogspot.com/2009/10/2009-part-i.html
http://ssunnefoula.blogspot.com/2009/10/2009-part-ii.html
και http://ssunnefoula.blogspot.com/2009/10/2009-part-ii_10.html


υγ2:θα σας απαντήσω και στα προηγούμενα μόλις επιστρέψω!)

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

PART 1>>>>
Τις τελευταίες μέρες όλο κάτι σκέφτομαι να γράψω κι όλο το αφήνω. Μέχρι που οι σκέψεις αναδιπλώνονται και ξαναχώνονται ύπουλα πάλι σε κάποιο κουτάκι, για να ξεπεταχτούν πάλι κάποια στιγμή.
Νιώθω μια γενική δυσφορία, μια κούραση, μια δυσθυμία. Δεν ξέρω αν είναι η δουλειά, ή η εργασία που πλέον έχει γίνει σήριαλ και τη νιώθω να με σφίγγει σα χταπόδι (γιεπ, αστείο θέαμα...), ή ότι θέλω απεγνωσμένα κάτι να αλλάξει.
Μπορεί απλά να θέλω να βγαίνω παραπάνω, να φεύγω από τη δουλειά και από εκείνο το σημείο και μετά να μη με απασχολεί κανένα πρέπει.
Μπορεί να θέλω αλλαγές και ίσως αυτό ακριβώς να είναι που με κάνει ανήσυχη.

όταν είμαι ανήσυχη καθαρίζω. Το Σάββατο έβγαλα όλες τις ντουλάπες για να τις τακτοποιήσω. Μετά ήμουνα πιασμένη παντού, και το ότι είχα τακτοποιημένες ντουλάπες δε με ανακούφιζε ιδιαίτερα.

Δε μου αρέσει που όταν πήραμε παράταση για την εργασία μας κοιτούσε ο καθηγητής σίγουρος ότι θα ξαναζητήσουμε. και δε μου αρέσει που είχε δίκιο. Κερασάκι? οι γονείς που με ρωτάνε αν τελειώνω. Το ξέρω κι εγώ πως το αμέλησα, αλλά δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο. Ο τεμπέλικος εαυτός μου συνήθως υπερτερεί :)
Τουλάχιστο το σύστημα άρχισε να τσουλάει!


PART 2:

θυμάστε την Γκαμπριέλλα από τη Ζήνα που μιλούσε Ελληνικά????
Βρήκαμε κι άλλους συμμαθητές της στο φροντιστήριο!
παρακολουθήστε με προσοχή!
Ποιό σας άρεσε πιό πολύ?