Περπατώντας με το κεφάλι ψηλά στην πόλη

Μένοντας τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα, ένιωσα να με παρασύρει η βιασύνη των άλλων. Να περπατάω γρήγορα, να προλάβω το πράσινο στο φανάρι, να φτάσω έγκαιρα στη δουλειά μου. Όλοι μας το έχουμε ζήσει αυτό τουλάχιστο ως κάποια στιγμή της ζωής μας. Και όλοι βλέπουμε την ασχήμια που υπάρχει γύρω μας. Σκουπίδια, βρώμικα και σπασμένα πεζοδρόμια, καυσαέριο... Σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά, πολλές φορές μας περιμένουν ευχάριστες εκπλήξεις. Πανέμορφα κτήρια που ποτέ δεν έχουμε χρόνο να τα δούμε, αλλά όταν πάμε στο εξωτερικό τα καμαρώνουμε. Εσείς περπατάτε με το κεφάλι ψηλά?

Εμένα οι φίλοι μου είναι...

Υπέροχοι....

Ο Ομορφούλης, που δεν ξέρει πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι και υποτιμά τον χαρακτηρα και τον εαυτό του. Πάει στη μαμά πατρίδα από δευτέρα, πρώτη φορά μακριά από το σπίτι του. Μικρέ μου μη μασάς... Οταν είμαι μακριά, θα έχω πάντα χρόνο να σου μιλήσω. Και όταν θα έρχομαι, ξέρω: τσουρεκάκια γεμιστά!

Η διπλανή μου, που έφυγε από το σπίτι της στα ξένα πριν λίγες μέρες. Αργεί να κάνει κάτι, αλλά όταν το κάνει το κάνει καλά! Μπαμ και κάτω! Από την Πάτρα στο Παρίσι, είναι μεγάλο κατόρθωμα!

Η καινούρια φίλη από τη δουλειά, που της είπα να μου φέρει κάτι να φάω στις εξετάσεις που έδινα ( 3 3ωρα , αλλά δεν είναι του παρόντος) εννοώντας ένα σάντουιτς και μου μαγείρεψε ψητό στο φούρνο με πατάτες και έφερε... και σαλάτα!!!

(και μετά από αυτή την ενδεικτική απαρίθμηση, πάμε για ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα!!!)