Δεν είναι αργία, είναι ΑΠΕΡΓΙΑ!

Εργατική Πρωτομαγιά



Ετήσια γιορτή, με παγκόσμιο χαρακτήρα των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας. Με συγκεντρώσεις και πορείες, η εργατική τάξη βρίσκει την ευκαιρία να προβάλει τα κοινωνικά και οικονομικά της επιτεύγματα και να καθορίσει το διεκδικητικό της πλαίσιο για το μέλλον. Η Πρωτομαγιά είναι απεργία και όχι αργία, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου.
Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου 1886, που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας.
Τα γεγονότα του Σικάγου



Τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886 για το οκτάωρο, ωθούμενα από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Την περίοδο εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές.
Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Στην κεφαλή της πορείας ήταν ο αναρχοσυνδικαλιστής Άλμπερτ Πάρσονς, η γυναίκα του Λούσι και τα επτά παιδιά τους.
Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ στο Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισε πολλούς, προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης.
Την επομένη αποφασίστηκε συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία Χεϊμάρκετ, με πρωτοστατούντες τους αναρχικούς. Η συγκέντρωση ήταν πολυπληθής και ειρηνική. Το κακό, όμως, δεν άργησε να γίνει. Οι αστυνομικές δυνάμεις πήραν εντολή να διαλύσουν δια της βίας τη συγκέντρωση και τότε από το πλήθος των απωθούμενων διαδηλωτών ρίφθηκε μια χειροβομβίδα προς το μέρος τους, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά βούληση κατά των συγκεντρωμένων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον τέσσερις διαδηλωτές και να τραυματιστεί απροσδιόριστος αριθμός, ενώ έξι αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους από πυρά (φίλια ή των διαδηλωτών παραμένει ανεξακρίβωτο), ανεβάζοντας τον αριθμό τους σε επτά.



Για τη βομβιστική επίθεση, που προκάλεσε τον θάνατο του αστυνομικού, κατηγορήθηκαν οι αναρχοσυνδικαλιστές Άουγκουστ Σπις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς, που ήταν από τους οργανωτές της διαδήλωσης. Όλοι, εκτός του Πάρσονς και του Φίλντεν, ήταν γερμανοί μετανάστες. Η δίκη των οκτώ ξεκίνησε στις 21 Ιουνίου 1886. Ο εισαγγελέας Τζούλιους Γκρίνελ ζήτησε τη θανατική ποινή και για τους οκτώ κατηγορουμένους, χωρίς να προσκομίσει κανένα στοιχείο που να τους συνδέει με τη βομβιστική επίθεση. Απλώς, είπε ότι οι κατηγορούμενοι ενθάρρυναν με τους λόγους τους τον άγνωστο βομβιστή να πραγματοποιήσει την αποτρόπαια πράξη του, γι' αυτό κρίνονται ένοχοι συνωμοσίας.
Από την πλευρά της, η υπεράσπιση έκανε λόγο για προβοκάτσια και συνέδεσε τη βομβιστική επίθεση με το διαβόητο πρακτορείο ντετέκτιβ «Πίνκερτον», που συχνά χρησιμοποιούσαν οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Οι ένορκοι εξέδωσαν την ετυμηγορία τους στις 20 Αυγούστου 1886 κι έκριναν ενόχους και τους οκτώ κατηγορούμενους. Οι Σπις, Έγκελ, Φίσερ, Λινγκ, Σβαμπ, Φίλντεν και Πάρσονς καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ ο Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών. Μετά την εξάντληση και του τελευταίου ενδίκου μέσου, ο κυβερνήτης της Πολιτείας του Ιλινόις, Ρίτσαρντ Όγκλεσμπι, μετέτρεψε σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν, ενώ ο Λιγκ αυτοκτόνησε στο κελί του. Έτσι, στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγήθηκαν στην αγχόνη, τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα». Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς ως μία από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ.
Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Τζον Πίτερ Άλτγκελντ παραδέχθηκε ότι και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι και κατηγόρησε τις αρχές του Σικάγου ότι άφησαν ανεξέλεγκτους τους ανθρώπους του «Πίνκερτον». Ως μια ύστατη πράξη δικαίωσης έδωσε χάρη στους φυλακισμένους Φίλντεν, Νίμπε και Σβαμπ. Αυτό ήταν και το πολιτικό του τέλος. Αργότερα, ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου, που έδωσε την εντολή για τη διάλυση της συγκέντρωσης, καταδικάσθηκε για διαφθορά. Μέχρι σήμερα παραμένει ανεξακρίβωτο ποιος ήταν ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης.
Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα



Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη. Έτσι, επελέγη η Κυριακή 2 Μαΐου, για να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σοσιαλιστής», που εξέδιδε ο Καλλέργης, στις 5 το απόγευμα της Κυριακής συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο πάνω από 2.000 σοσιαλιστές και εργαζόμενοι. Η «Εφημερίς» τους υπολόγισε μόνο σε 200 και σημείωνε σε άρθρο της: «Οι πλείστοι εξ αυτών ήσαν εργάται, ευπρεπώς κατά το πλείστον ενδεδυμένοι, με ερυθράς κονκάρδας επί της κομβιοδόχης, και πολύ ήσυχοι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι πρώτοι σοσιαλισταί εν Ελλάδι, και συνήλθον χθες εις το πρώτον αυτών εν Αθήναις συλλαλητήριον».
Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα το οποίο είχε ως εξής:
«Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:
Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται.
Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.
Γ) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.
Δ) Το συμβούλιον του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.»
Το ψήφισμα επεδόθη, τελικά, στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου 1893 από τον Σταύρο Καλλέργη. Ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής ανήλθε στη συνέχεια στο δημοσιογραφικό θεωρείο και περίμενε με ανυπομονησία από τον Πρόεδρο της Βουλής να το εκφωνήσει. Αυτός κωλυσιεργούσε και «ησχολείτο εις την ανάγνωσιν ετέρων αναφορών προερχομένων εκ διαφόρων προσώπων και πραγματευομένων κατά το μάλλον και ήττον περί ανέμων και υδάτων», όπως έγραψε στον «Σοσιαλιστή».
Ο Καλλέργης διαμαρτυρήθηκε μεγαλοφώνως και με εντολή του Προέδρου συνελήφθη για διατάραξη της συνεδρίασης. Οι στρατιώτες της φρουράς, αφού τον κτύπησαν με τα κοντάκια των όπλων τους, τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε επί διήμερο. Στις 9 Δεκεμβρίου 1983 δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών, τις οποίες εξέτισε στις φυλακές του Παλαιού Στρατώνα. Με τον περιπετειώδη αυτό τρόπο έληξε και τυπικά ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα.

πηγή: http://www.sansimera.gr/archive/articles/show.php?id=256&feature=Labour_Day


(Δεν είναι κακό να ξέρουμε ιστορία. Δυστυχώς, όλα κάνουν κύκλο σε αυτή τη ζωή.)


καλή Πρωτομαγιά!!!

Καραβάκια, καλό ταξίδι!

Ν. Μποφίλιου

Μια σελίδα λευκή
πώς να φτάσω εκεί
με τι λέξεις
να 'χα χίλιες φωνές
να ακούς, κι όποια θες
να διαλέξεις

Δυο σελίδες λευκές
σου 'χω κι άλλες να καις
είμαι ανήμπορη, κοίτα
δε σε φτάνει καμιά
καραβάκι η μια
και η άλλη σαΐτα

Καραβάκια και σαΐτες
για ταξίδι ξεκινούν
όσες νίκες, τόσες ήττες
αν αντέξεις θα σε βρουν

Κι αν μαθαίνεις την αλήθεια
σ' όσα λένε τα παιδιά
αν σε φτάσει μια σαΐτα
κάρφωσέ τη στην καρδιά

Μια σελίδα χαρτί
ποιος σου λείπει και τι
να σου στείλω
τι ζητάς στη ζωή
για να δω αν θα μπει
σ' ένα φύλλα

Καραβάκια και σαΐτες
για ταξίδι ξεκινούν
όσες νίκες, τόσες ήττες
αν αντέξεις θα σε βρουν

Κι αν μαθαίνεις την αγάπη
στα ταξίδια που θα πας
μέσα σ' ένα καραβάκι
μπες και μάθε ν' αγαπάς

Εξαιρετικότατα αφιερωμένο!

...
για τα πιάτα που μου έπλενες κρυφά όταν έκανα μπάνιο,
για το χταπόδι με μακαροτσίνια που ήταν πιο νόστιμο και από της μαμάς μου
για τη μπάλα που σου πέταξα γιατί με εκνεύριζες
για τα γέλια στα μαθήματα των γαλλικών
για το περπάτημα στο σπίτι μετά το σχολείο
για τη μεσοτοιχία
για το χατζιδάκι, το Μάνο Ελευθερίου (αλήθεια, άκουσες ότι έγραψε τραγούδι για την Π. Ζήνα??? έρχεται η συντέλεια!)
για την ορεψίνη και το μεξικό και το τρόπικαλ
για τους υποτιθέμενους αρραβώνες (μα είχαμε και πειστήρια!!!)
για τις γκριμάτσες στην κάμερα
για το και- μπαπ και το χα-θη-κα
και , συνοψίζοντας, επειδή η λίστα δε θα τελειώσει ποτέ,
για όλα τα γέλια μας και τα κλάματά μας,

ορίστε το βίντεο που τόσο λάτρεψες!!
(αλήθεια, θυμάσαι ότι το βλέπαμε εκείνη τη μέρα της περιβόητης φωτογραφίας με τα σαμπανοπότηρα?)

έτσι, χωρίς λόγο

είπα να μπω να γράψω. Όχι για να παραπονεθώ για τις ελεύθερες αλλά τόσο αναγκαστικές για μένα επιλογές μου, οπότε γκρίνια δεν έχει σήμερα (κρίμα ε?!).

Μετά από καιρό κάθησα και άκουσα μουσική. Χωρίς να κάνω οτιδήποτε άλλο. Μόνο μουσική. Και θυμήθηκα κάτι βράδια χρόνια πριν, στο παιδικό μου δωμάτιο. Μα πάνω απ όλα θυμήθηκα το πόσο αγαπώ τη μουσική...

Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη και καλώς σας βρήκα! έφυγα κι εγώ από τη μεγάλη πόλη σαν καλή κόρη και πήγα να κάνω οικογενειακό Πάσχα στο χωρίο. Δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητας αν κουράστηκα ή αν ξεκουράστηκα, αλλά αφού δε στουκάραμε πουθενά με το λεωφορείο στο πήγαινε, πάλι καλά λέω! Και έχω και μια απορία προς τους απανταχού Λάκωνες: γιατί το λεωφορείο από Σπάρτη κάνει στάση σε ένα παρακμιακό σουβλατζίδικο στον Ισθμό και όχι στο κτελ? Παίρνει μίζα από τις αγορές του κόσμου? Μιλάμε για τελείως ξεκάρφωτο μέρος...

Κάθε χρόνο έλεγα να γράψω για τα ευτράπελα του Πάσχα στο χωριό, αλλά κάθε φορά συγκρατούμαι. Το μόνο που θα αναφέρω είναι ότι έχουμε ΚΑΙ φιλαρμονική μπάντα, η οποία παίζει (?) πένθιμα στον επιτάφιο. Βασικά είναι πολύ μεγάλο κατόρθωμα το ότι μπορούν να περπατάνε και να παίζουν ταυτόχρονα, οπότε για βήμα και στοίχιση δε γίνεται λόγος. Φέτος μάλιστα είχαν βελτιωθεί αισθητά αφού αντί για 6 γκουπ στον χρόνο , ακούγονταν μόνο 3 με 4.

Πάντως, το χωριό έχει βελτιωθεί. Τέλεια ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, ζαχαροπλαστεία, φοροτεχνικά, βιβλιοπωλεία... και ίντερνετ καφέ! με καναπέδες, χαμηλά τραπεζάκια, πάνε τα γεροντάκια και πίνουν το εσπρεσάκι τους. Κάνει και κάτι πολύχρωμα ριφρέσμεντς (μπανάνα βύσσινο) και άλλα κουλά! Μόνο που οι καρέκλες μας σε σχήμα τακούνι πλατφόρμα ήταν λίγο άβολες... (μην τα ρωτάτε.. και ναι, κάτσαμε στη σωστή μεριά).

Είχα πολύ καιρό να πάω στο χωριό (από πέρσυ το πάσχα) και έτσι μου ήρθαν απότομα αλλά και ευχάριστα οι αλλαγές. Το θέμα είναι οι άνθρωποι.... θείοι θειάδες και ξαδέλφια σκάνε από παντού χωρίς προειδοποίηση , σε βουτάνε, σου κουλαίνουν το χέρι από το σφίξιμο και σου λένε:πω πω, πόσο μεγάλωσες!!!. Στο μεταξύ κόσμος έχει παντρευτεί και αναπαραχθεί :Ρ , αλλά εγώ δεν το ξέρω, οπότε σκάνε και κάτι παιδάκια από δω κι από εκει με μαμάδες κάποιες φορές μικρότερες από εμένα (αν και τελευταία έχει σταματήσει αυτό το χόμπυ). Είδα στον επιτάφιο μια θεία μου, με ένα αγόρι και ένα κορίτσι γύρω στα 5. Παναγιά μου!!! σκέφτομαι. πότε έκανε αυτή και κορίτσι???? και μετά σκέφτομαι, δε μπορεί, την έιδα πέρσυ το πάσχα... (για να με καθησυχάσει και η γιαγία μου που με ενημέρωσε πως είναι ανηψιά της).

Πλέον τα περισσότερα νέα πρόσωπα δεν τα ξέρω. Αλλά και πολλές γιαγιάδες δε με θυμούνται. Περπατάω στο δρόμο, και ξεκινάει:
-γειά σας (γιατί στο χωριό σε ό,τι περπατάει λέμε γεια, εκάστοτε και σε ό,τι τσουλάει)
-γειααααααααα ( ώπα! ξύπνησε η γιαγιά !)
μεσολαβεί έντονο κοίταγμα από τη μεριά της, παύση, ανάσα , και:
-τίνος είσαι εσύυυυυυ????


(αθάνατο χωριό!!!)

----------------------------------------------------------------
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,
πρέπει να υψώσουμε δεόντως του ονείρου μας τη σκάλα,
γιατί η ζωή που ζούμε δε χορταίνει με οξυγόνο,
δεν υποκλίνεται στο τίποτα, στο πρέπει και στο μόνο
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία,
πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και θρανία,
γιατί το χέρι μου απόψε ως τα νύχια μου πονάει
και νιώθω την καρδιά μου ν’ αγωνίζεται να πάψει να χτυπάει


Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,
πρέπει να σπάσουμε τον πάγο με τις πρόζες του Κωστάλα,
γιατί η ζωή που ζούμε δε βολεύεται σε θρόνο,
στην αμαρτία υποκλίνεται, ερωτεύεται τον πόνο
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία,
πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και θρανία,
γιατί η νύχτα αυτή με αρνήσεις άλλης τάξεως μ’ έχει ζώσει
και τρέμω μήπως το γατάκι που ταΐζω κάποια μέρα με προδώσει

Κόρε Υδρο, Άλλη μια νύχτα σύγχισης και γέλιου

εξαιρετικά αφιερωμένο!!!

Το ξυπνητήρι που πάντα έψαχνα.....

ακούστε το κατά προτίμηση το πρωί μόλις σηκωθείτε. εγγυημένα αποτελέσματα!!!

Πάμε ημερήσια????

Απόψε θυμήθηκα τα μαθητικά μου χρόνια. Τη λαχτάρα, το πρωινό ξύπνημα, τις μαμάδες να μας φορτώνουν με κεφτεδάκια (μέχρι μια ηλικία), τις φωτογραφίες... Μπορεί ο προορισμός να άλλαζε, οι κασέτες είχαν όμως πάνω κάτω τα ίδια.. Φύγαμε???










































and of course the all time classics τα οποία παραλείπω (χαιρετίσματα στην εξουσία, γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον κλπ)...

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι!

5+1 πράγματα της τελευταίας μέρας

Δεν το έχω πολυσκεφτεί η αλήθεια είναι... για να δούμε: -τυχαία σειρά
1. Θα έλεγα σε μερικούς τι γνώμη έχω πραγματικά, έτσι, για να μην το κρατάω.Και για να δω τη φάτσα τους! (χεχεχε)
2. Θα πήγαινα να ανάψω ένα κερί... ( οκ, αυτό σηκώνει πολυ φιλοσοφία και κουβέντα)
3. Οπωσδήποτε αγαπημένη μουσική
4. Θα έλεγα στους ανθρώπους μου πόσο τους αγαπώ. Φυσικά θα ζήταγα συγγνώμη από τους γονείς μου που τους σπάω τα νεύρα!
5. Θα έκαιγα τα ημερολόγιά μου και θα μοίραζα τα πράγματά μου

6. Θα καλούσα όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα στο πιο τέλειο πάρτυ! (ναι το ξέρω είμαι τιγκα στην αντίφαση!)




Κάνοντας μια τέτοια λίστα,μερικοί από εμάς ίσως και να βλέπουν πράγματα που θα μπορούσαν να τα έχουν ήδη κάνει, ή να τα κάνουν από τώρα και στο εξής. Γιατί να περιμένουμε τελευταία στιγμή πχ για να πούμε σε κάποιον ότι τον αγαπάμε? Επειδή το ξέρει? αυτό δεν είναι αρκετό...
Πολλές φορές με πνίγει η καθημερινότητα. Ήμουν ένα άκρως κοινωνικό άτομο, με πολλές δραστηριότητες και ξαφνικά έμεινα χωρίς φίλους (εδώ κοντά μου εννοώ) και χωρίς κοινωνική ζωή (και φυσικά χωρίς δραστηριότητες), με δουλειά που έχει αρχίσει να μου τη δίνει και απίστευτο διάβασμα (σαν να έχει πάρει κάποιος όλα τα αρνητικά της φοιτητικής ζωής ένα πράμα) και ξεχνάω πόσο τυχερή έιμαι...
Εχω και τους δυο γονείς μου, τρεις τέσσερους υπέροχους κολλητούς φίλους/ες, σύντροφο, στέγη πάνω από το κεφάλι μου, υγεία...
Όσο περνάει ο καιρός βλέπω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, μα όλο το ξεχνάω. Μα το ξαναβλέπω πάλι και πάλι, και παίρνω ανάσα να βουτήξω στα βαθιά και πάλι ...