περιμένω, να αλλάξει η ζαριά... :)

Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που 'χε κάτι απ τις φωτιές....

Αύριο ξημερώνει η 17η Νοέμβρη, μια μέρα πολυσυζητημένη για διάφορους λόγους. Πάντα αυτή τη μέρα την ένιωθα πιο οικεία σε σχέση με τις άλλες σχολικές γιορτές, ήταν πιο κοντινή σε μένα, τα είχαν ζήσει οι γονείς μας κλπ.
Και στεναχωριόμουν αφάνταστα κάθε φορά που έβλεπα επεισόδια και το πολυτεχνείο να καίγεται, και έκλεινα την τηλεόραση, πάντα με μια λύπη να περιπλανιέται στον αέρα. Αστυνομία , αναρχικοί, φανατισμένοι. Αυτό είναι δικό μας, αυτό δικό σας. Ανθρωποι που καπηλεύονται την συμμετοχή τους και την εξαργυρώνουν. Οι πολλοί, φυσικά δεν φαίνονται.
Δεν θέλω να μπω στο πολιτικό κομμάτι, ούτε στο αν υπήρξαν νεκροί/τραυματίες κλπ κλπ. Καθένας πιστεύει ό,τι θέλει, και κανείς δε φαίνεται να αλλάζει γνώμη.
Αυτό που πρέπει να μας μείνει , είναι το γεγονός καθεαυτό. Τόσος κόσμος. όλοι μαζί.
Σήμερα? όλοι χώρια. Καθένας βουτάει το κομμάτι του και πάει στην άκρη του να το φάει με την ησυχία του.. Στην Πάτρα, 2 πορείες για το πολυτεχνείο. Στην ΑΘήνα, νομίζω επίσης (αλλά δεν παίρνω και όρκο).

Εν πάσει περιπτώσει, αλλού πήγα πάλι. Δεν ήθελα να πω πολλά. Εξάλλου, μια εικόνα, χίλιες λέξεις.










..