Λοιπόν, ο τίτλος είναι άκρως παραπλανητικός. Απλά είναι Κυριακή, δεν έχω κάνει κανένα μπάνιο στη θάλασσα, είμαι σπίτι μόνη μου ως συνήθως, λιώνω από τη ζέστη, δεν περιμένω κάτι συγκλονιστικό για σήμερα, και έχω να απλώσω δυο πλυντήρια. Είπα λοιπόν να θυμηθώ ωραία πράγματα που έχουν κάνει για μένα, μπας και ευθυμήσω λίγο. Εναλλακτικά θα μπορούσα να μπουγελώσω τα σπαστικά παιδάκια που κλαψουρίζουν κάτω στην πλατεία, αλλά δεν νομίζω πως ενδείκνυται, είναι οι μαμάδες τριγύρω!!
Ξεκινάμε λοιπόν, σε τυχαία σειρά:
- το ζωάκι που μου είχε φτιάξει ο Γ., κολλητός από το προνήπιο (ναι, εγώ είμαι ανάποδη, αντί να έχω κολλητή, είχα κολλητό όταν ήμουν μικρή..), το βλέπω που και που όταν σκαλίζω τα πράγματά μου και με κάνει να χαμογελάω :)
- η μπουγάτσα που με περίμενε τότε στη Θεσσαλονίκη, χάρη στην ξαδέρφη μου που , αν και ξενυχτισμένη, ξύπνησε νωρίτερα για να μου τη φέρει :)
- που μετά από ένα εξοντωτικό πάρτι, και ενώ όλοι την κοπάνησαν, ο Γ. έμεινε, και, παρά τις διαμαρτυρίες μου ζώστηκε μια ποδιά για να μου πλύνει τα πιάτα...
- που ένας άλλος Γ., μόλις μπήκα για μπάνιο, έτρεξε στην κουζίνα, και τη βρήκα να αστράφτει (πότε θα μου ξανάρθεις, αλήθεια??)
- οι αναπάντητες που είχα βάλει τη Μ. να μου κάνει τη νύχτα, ενώ διάβαζα, για να σιγουρευτώ ότι δε θα με πάρει ο ύπνος (αν θέλετε να πέσετε ξεροί, διαβάστε βιβλία νομικής. Εγγυημένο αποτέλεσμα!!!)
είναι κι άλλα, πολλά. Κοιτάζοντας πίσω, νιώθω πως οι επιλογές των ανθρώπων που έκανα (σε γενικές γραμμές πάντα, γιατί είχα και παταγώδεις αποτυχίες),ήταν πολύ καλές. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι, που ακόμα κι αν είναι μακριά σου, ακόμα και αν δε μιλάτε, ξέρεις πως όλα είναι καλά και πως οποτεδήποτε χρειαστεί, θα είναι δίπλα σου. Η πάλι άνθρωποι, που είναι δίπλα σου, αλλά στην πραγματικότητα πολύ μακριά σου. Και οι τελευταίοι, είναι το πιο δύσκολο κομμάτι
