Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

σκόρπια κι ανάκατα

*Απόψε είπα πως θα διαβάσω ώστε να τελειώσω με κάτι εκκρεμότητες. Δε θέλω όμως. Δε θέλω!
Ονειρεύομαι ξάπλες και βόλτες στη φωτισμένη -όσο είναι φέτος τελοσπάντων- πόλη, καφέδες με θέα Ακρόπολη, βράδια με φίλους δίπλα στο τζάκι.
Ότι η μόνη μου έννοια είναι να χαλαρώσω και να περάσω όμορφα.
Όμως μεγάλωσα, η δουλειά μου δε σηκώνει κοπάνες και οι βόλτες δε λένε να συμβούν αφού φεύγοντας από το γραφείο σέρνομαι.

* Περπατούσα τις προάλλες ακούγοντας μουσική, ενώ το φεγγάρι πίσω από τα σύννεφα τους έδινε μια παράξενη ασημένια και απόκοσμη εικόνα. Στο δρόμο για τη στάση άρχισα να χαζογελάω. Ήθελα να αρχίσω να χοροπηδάω μέσα στο δρόμο, I 'm dancing with myself, αρκέστηκα στα χαμόγελα όμως. Στιγμές ευτυχίας.

* Και να που το 2011 τελειώνει και έρχεται ένας χρόνος με ζόρια αλλά και με όνειρα. Τουλάχιστο αυτά δεν έχουν φπα και έκτακτες εισφορές.

* Έχουμε ξεχάσει ότι είναι καλό να βοηθάμε τους άλλους, και οι άλλοι έχουν ξεχάσει πώς είναι να τους βοηθάνε. Ειδικά όταν δεν κοστίζει τίποτα.

* Λέτε φέτος να μάθουμε ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι φώτα, δώρα, ψώνια, κουκουνάρια και σταφίδες στο ρύζι και γαλοπούλες, αλλά είναι πίστη, ελπίδα, αγάπη και ζεστασιά;

* Μεγάλες προσδοκίες για τα Χριστούγεννα φέτος... Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η (εν ευρεία εννοία) οικογένεια θα μαζευτεί γύρω από το τραπέζι. Θα λείπει ένας, που έφυγε νωρίς, γιατί κάθε οικογένεια έχει τον αγαπημένο απόντα της.

* Μερικές φορές οι απουσίες είναι πιο δυνατές από τις παρουσίες. Όσο ήμασταν μικροί, η απουσία τέτοιου είδους δε μας άγγιζε. Μέχρι που τη νιώσαμε πάνω μας. Τώρα σαν μεγαλώνουμε στη γειτονιά, στις συγγένειες, στις φιλίες, το απουσιολόγιο όλο και βαραινει από απουσίες.

* Κυρίως σκέφτομαι τους γονείς μου, που βλέπουν φίλους τους να φεύγουν και ναι, δε μπορώ να καταλάβω πως νιώθουν, αλλά τους έχω έννοια. Γονείς και αγαπημένα πρόσωπα. Και αυτό που τρέμω πιο πολύ κι από την απουσία, είναι τα ανείπωτα, ή οι τυχόν βαριές κουβέντες.Πώς θα τα πεις, ή πώς θα τα πάρεις πίσω; Μεγάλωσα πια και τις ζυγίζω, πνίγω το πείσμα μου και σκέφτομαι αλλιώς. Ξέρω πως δεν είμαι εντάξει σε αρκετές από τις υποχρεώσεις μου, θέλει κι άλλη προσπάθεια. Φταίω, γιατί πατάω όχι σε δυο αλλά σε πέντε βάρκες ταυτόχρονα (το πως γίνεται αυτό, άλλη ιστορία).

* Δεν είμαι λυπημένη! Απλά σκέφτομαι. Γραπτά!
Και ονειρεύομαι ήρεμα, χαρούμενα και γελαστά από καρδιάς Χριστούγεννα.
Κι αν γκρινιάζω που και που, ε, όλοι έχουμε δικαίωμα στη γκρίνια.

Σας φιλώ!