Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

memories

Τρίτη πρωί, πρώτη μέρα στη δουλειά μετά τις εξετάσεις. Νιώθω το μυαλό μου έτοιμο να εκραγεί, μια μάζα από τόσες πληροφορίες σφιχταγκαλιασμένες που δε μπορώ πλέον να χρησιμοποιήσω καμία. Καταφέρνω να φύγω για λίγο από τη δουλειά και πάω προς το Πανεπιστήμιο. Μέρα ζεστή, με ήλιο, χαμογελάω χωρίς λόγο. Οι γονείς μου δεν καταλαβαίνουν τί μου αρέσει στην Αθήνα, όπως και πολλοί άλλοι. Ξαφνικά, εκεί που περπατάω με χτυπάει στη μύτη ένα γνώριμο άρωμα. Νεραντζιές.... Φυλακισμένες, πίσω από λαμαρίνες και ανάμεσα σε μπάζα δεν το βάζουν κάτω. Κάνουν αισθητή την παρουσία τους με τη βοήθεια του ανέμου αρκετά τετράγωνα πιο μακριά. Νεραντζιές... πόσα χρόνια πίσω με πάνε, στην πλατεία που έπαιζα παιδί. Το άρωμα αυτό με συντρόφευε μέρα μέρα και πάντα με έκανε να χαμογελάω.

Τρίτη μεσημέρι, τέλος δουλειάς. Πάιρνω το λεωφορείο και βουρ για το σπίτι. Πιάνω βιαστικά μια θέση δίπλα στο μεγάλο παράθυρο και το ανοίγω τέρμα. Ορμάνε μέσα οι θόρυβοι του δρόμου και τα μαλλιά μου ανακατεύονται από τον αέρα που με χτυπάει στο πρόσωπο. Μα δε με νοιάζει, πάντα πετάνε τα μαλλιά μου, τώρα θα στρώσουν?

Στο λεωφορείο του κτελ πιάνω γαλαρία και παράθυρο. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Οι περισσότεροι νέοι στην ηλικία, μιλάνε συνέχεια στο κινητό. Τα νιάτα είναι οργισμένα πλέον. Βλέπω μια μικρή - 14χρονη- και μου θυμίζει μια παλιά μαθήτριά μου. Σκέφτομαι ότι τελικά ήμουν πολύ συγκαταβατική ως έφηβη. Οι νέοι γονείς έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά στην πλειοψηφία τους.
Βλέπω τα δέντρα - όσα δεν κάηκαν και πέρσυ το καλοκαίρι- πράσινα, ανθισμένα. ο ήλιος κάνει τη θάλασσα ακόμα πιο επιθυμητή. Με το που κατεβαίνω από το λεωφορείο με χτυπάει η μυρωδιά της.Ιώδιο. Ο πατέρας μου με περιμένει με ανυπομονησία, με ρωτάει τί κάνω και περιμένει να του σκάσω φιλί στο μάγουλο. Πίσω στο παιδικό δωμάτιο έχουν μείνει μερικά έπιπλα από τα παλιά μου που το κάνουν πολύ γνώριμο. Βεράντα, μπανανιά, φοίνικες, θέα, ουρανός. Πίσω μπαλκόνι: βουνό, κάστρο, φεγγάρι. και γύρω γύρω σπίτια παλιών συμμαθητών.
Πρώτη φορά Πάσχα στην πόλη μου. Συμμαθητές, φίλοι, παλιοί δάσκαλοι και καθηγητές, κουτουλάμε ο ένας στον άλλο και λέμε πεταχτά τα νέα μας μετά την ανάσταση. Είχα ανάγκη να ξεφύγω.

Πέμπτη. Απόγευμα. Φασίνα στο σπίτι, πάλι πίσω στη μεγάλη πόλη. Σταματώ λίγο να ξεκουραστώ και ξαπλώνω βαριεστημένα στον καναπέ, πατώντας την τηλεόραση. Ξαφνικά, μουσική! Από εκείνη την παλιά, της άλλης εποχής. Ακορντεόν και κλαρινέτο. πετάγομαι, βγαίνω στο μπαλκόνι. Δυο άνδρες, αγνώστων λοιπών στοιχείων περιφέρονται στη γειτονιά παίζοντας. οι κυρίες απέναντι στο μπαλκόνι αδιαφορούν, μάλλον συζητάνε για κάτι σοβαρό. ο δίπλα παίρνει τηλέφωνο στο κινητό να ακούσει η φιλη του. Μια γιαγιά σταματάει λίγο να πλένει το μπαλκόνι της αναπολώντας ίσως. Τα παιδιά τους περιτριγυρίζουν κι εγώ βιντεοσκοπώ, ενώ ο ήλιος έχει αρχίσει να γλύφει το μπαλκόνι μου, σημάδι ότι η άνοιξη μπήκε για τα καλά.Ένα ζευγάρι κάτω στο δρόμο ψάχνει τους κάδους, σκουπιδιών και ανακύκλωσης. φαίνονται καλά ντυμένοι, οπότε μου κάνει εντύπωση. Απογοητευμένοι ίσως φεύγουν, οι μουσικοί που τόσο όμορφα αναστάτωσαν τη ρουτίνα μας σιγά σιγά προχωρούν να ξαφνιάσουν και κάποια άλλη γειτονιά και τα παιδιά συνεχίζουν το παιχνίδι τους...





Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Aρχή άνοιξης, καλησπέρα σας

Σήμερα μάλλον έδωσα για τελευταία φορά εξετάσεις στο πανεπιστήμιο (δε φαντάζομαι να μου τη δώσει και να πάω για 3ο μεταπτυχιακό!). Νιώθω πως έκλεισε ένας παράξενος κύκλος αν και δεν έχω ξεμπερδέψει με εργασίες, μαθήματα κλπ.
Μια ωραία εξέταση, με καλό κλίμα... Αν θυμόταν κι όλας η καθηγήτρια τι της είχαν απαντήσει οι πρώτοι μέχρι να φτάσει στο τέλος για να λάβουμε και τον αντίστοιχο βαθμό, θα ήταν ακόμα καλύτερα.
Τελικά, στο συγκεκριμένο αντικείμενο νιώθω αδικημένη διπλά. Δεν είναι το ύψος του βαθμού, είναι η σύγκριση. Αλλά οκ, πάει πέρασε τώρα.
Εξάλλου, ξέρω ποια είμαι και τί κάνω. Αποδέχθηκα πως για μένα οι γνώσεις μετράνε πιο πολύ από έναν βαθμό.

Καλησπέρα Άνοιξη!
Καλησπέρα βόλτες!
(ναι!! ξαναβγαίνω στον κόσμο!)




Σας φιλώ!

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Προσευχή!

Αυτές τις μέρες είμαι μεταξύ δουλειάς, διαβάσματος και άγχους εξετάσεων (για ακόμα μια φορά). Πέρασα το ένα μάθημα, διαβάζω την πελώρια ύλη για το άλλο (μεταπτυχιακό να σου πετύχει, σκέτο βάσανο απεδείχθη) και παράλληλα παρακολουθώ και τα μαθήματα. Σήμερα λοιπόν έλαβε χώρα ο εξής διάλογος:

Καθηγητής: στο σιντί που σας έδωσα έχω θέματα παλαιοτέρων ετών και σημειώσεις από το μάθημα καθώς και ενδεικτική βιβλιογραφία. Μη διανοηθεί κανείς να με ρωτήσει τί είναι στην ύλη. Δεν έχουμε ύλη. Ύλη είναι τα πάντα.
(και επειδή σιωπούσαμε, συνεχίζει)
Αν μεθαύριο έρθει ένας πελάτης και σας ρωτήσει κάτι που δεν το είχατε διδαχτεί, δε μπορείτε να του πείτε ότι ήταν εκτός ύλης. Θα έρθει εναγωνίως και θα σας ρωτήσει: έγινε αυτό κι αυτό, τί μου προτείνετε να κάνω? Εκεί δε μπορείτε να του πείτε ότι δεν ήταν στην ύλη! Τί θα του πείτε να κάνει?

και πετάγεται κάποιος από πίσω: Προσευχή !!!!!!!!!

(αυτά τα ολίγα για σήμερα)

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

πανικό-βλητα/οι

Τον τελευταίο καιρό τρέχω συνεχώς και δεν προλαβαίνω να παρακολουθήσω ειδήσεις. Μόνο ό,τι διαβάζω από δω κι από κει στο ίντερνετ, άντε να ακούσω και τις ειδήσεις σε 1 λεπτό το πρωί και αυτό είναι. Δεν προλαβαίνω ούτε να σκεφτώ, σήμερα απλά μου ήρθαν μερικές σκέψεις- παρατηρήσεις στο μυαλό και είπα να τις μοιραστώ.

- Οι υπάλληλοι της βουλής πάλι τη γλιτώνουν αν και απ' ότι ακούω παίρνουν προκλητικά μεγάλους μισθούς
- οι βουλευτές στο τέλος θα είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τα δώρα των εργαζομένων, θυσία στη δική τους τσέπη θα κάνουν;
- εξασφαλίζουμε χρήματα μειώνοντας τις δαπάνες (μεταξύ άλλων ) από την παιδεία. Οι Γερμανοί φωνάζουν. Αλλά τα οπλικά συστήματα, οπλικά συστήματα. το σωστό να λέγεται! Κόβουμε από την παιδεία που είναι σε άθλια κατάσταση για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για να αγοράζουμε εν πολλοίς άχρηστα ίσως γερμανικά, γαλλικά κλπ οπλικά συστήματα. Ελεος!
- Είναι αλήθεια ότι οι περικοπές υπερωριών, δώρων κλπ, στη δική μου οικονομική κατάσταση δεν έχουν αντίκτυπο. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι σωστό να γίνει αυτό, ειδικά στα χαμηλά εισοδήματα.
- Τις τιμές ποιός θα τις μειώσει/ παγώσει?
- Το μισθό του Προβόπουλου που τόσα χρόνια τώρα τα παίρνει καλά και έχει γνώμη για τους μισθούς των 900 και 1200 ευρώ (που θεωρούνται χρυσή ευκαιρία) ποιός θα του τον μειώσει?
-Αυτό που με εξοργίζει είναι ότι βλέπω ανθρώπους που τα κουτσοφέρνουν βόλτα να λένε άντε, να κάνουμε κάτι να καλυτερέψει η κατάσταση και αυτούς που παίρνουν ένα κάρο χρήματα (πάνω από 10 χιλιάρικα) να ανησυχούν για τις περικοπές. Δε μας χ€ζ€τ€?
- Άλλοι τα τρώνε, άλλοι θυσιάζονται. Δεν καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να αλλάξει σημαντικά η νοοτροπια μας (την οποία δε θα αναλύσω τώρα). Το φιλότιμο δε μας σώζει πάντα, όσο έχει απομείνει κι από αυτό. Η Ελλάδα έχει γίνει σαν έναν κακό καταναλωτή που παίρνει συνέχεια δάνεια που δε μπορεί να αποπληρώσει αλλά συνεχίζει αφού τον πιέζουν/δελεάζουν να παίρνει δάνεια. Όσο το χρέος μεγαλώνει, τόσο η ανεξαρτησία εξαφανίζεται.

Βοήθειά μας!